توضیحات برنامه
وینگ چون (Wing Chun) یکی از سبک های ورزش رزمی کونگ فو است که قدمتی 350 ساله دارد. این سبک مبارزه بسیار سریع، نزدیک و مستقیم می باشد و در برابر حریفان بزرگ تر و قوی تر مفید است زیرا بیشتر بر روی تکنیک تمرکز دارد تا قدرت. شما در وینگ چون یاد می گیرید که با استفاده از ضربات و بلاک ها حداکثر استفاده را از کل بدن خود ببرید. یکی از فلسفه های وینگ چون این است که حداکثر تاثیر را با حداقل نیرو اعمال می کند و بیشتر بر روی مبارزه به کمک ذهن، احساس، روح و جسم تأکید دارد.
این برنامه با استفاده از فیلم های آموزشی ، به آموزش تکنیک های این ورزش رزمی می پردازد.
از سایر
محصولات آموزشی ورزش های رزمی
دیدن فرمایید.
مطالب بیشتر
وینگچون یکی از سبکهای ورزش رزمی چینی، «کونگ فو» یا[ووشو ]میباشد. این سبک دارای فلسفه ویژه و قدمت حدوداً ۳۵۰ ساله است و بیشتر بر روی مبارزه به کمک ذهن، احساس، روح و جسم تأکید دارد.
این روش مبارزه که ابتدا به نام سئولیم تائو یا سئونیم تائو (به معنی روش ایده کوچک) معروف بود، ابتدا توسط اساتید ارشد معبد شائولین طراحی و ایجاد شده بود، که بر خلاف سبکهای دیگر شائولین بر اساس آناتومی بدن و قوانین ریاضی و اشکال هندسی برای حملات ساده، سریع و کاربردی و دفاع کردن توسط زاویههای خاص به خصوص زاویه ۴۵ درجه و گارد بر اساس خط مستقیم و عدد طلایی بود.
حمله به معبد توسط دولت چین و کشته شدن بسیاری شاگردان و اساتید و همچنین نابودی معبد باعث شد که هر کدام از اساتید باقیمانده در گوشههایی از چین بهطور مخفیانه زندگی کنند. در این میان یکی از اساتید باقی مانده که راهبه خانمی به اسم انجی مویی بود، روش سئولیم کونگ فو خود را به دختری به نام وینگ چون (به معنی بهار زیبا) با تغییراتی که بر اساس آناتومی زنانه و استفاده از نیرو و انرژی حریف بر علیه خودش بود، آموزش داد، که بعدها به نام سبک وینگ چون به شهرت رسید.
ایپ من اولین فردی بود که به صورت عمومی آموزش وینگ چون را در هنگ کنگ آغاز کرد. حرکت دریک مسیر مستقیم، سرعت ضربات و تکنیکهای مستقیم و ترکیبی و تلاش در جهت خنثی نمودن حملات حریف -بیشتر از اعمال نیرو برای ضربه زدن- یا حمله مستقیم از خصوصیات و ویژگیهای بارز این هنر محسوب میشود. حركات دست در اين سبك بيشتر است و جزو سبكهاي جنوبى چين محسوب مى شود.
مهمترین هدف وینگچون واقعگرایی در سیستم دفاع شخصی است. وینگچون به جای تأکید بر تکنیکهای مبارزه، بر روی اصول انرژی و مبارزه تکیه میکند.
ایدهٔ اصلی این است که زیر فشار و استرس مبارزه، غیرممکن است که فقط از «راهِ دیدن»، جهتِ دقیق و سرعتِ یک حمله را تشخیص داده و تصمیمی هوشمندانه با استفاده از روشی مؤثر در مقابل حمله حریف گرفت و باید بر حسِ لامسه و تماسها با بدن تکیه کرد. این تصمیم باید در زمانی کوتاه و قبل از فرودآمدنِ حملهٔ حریف گرفته شود. ترجیحاَ شخص باید بلافاصله حملهای را مستقیماً و محتاطانه طراحی کند. این واکنشهای غیرارادی است که تعیین میکند در صورتی که حملهٔ حریف در ادامه خطرساز شود، واکنش چگونه باشد. چی سائو یا «دستان چسبان» به هنرجو یاد میدهد که چگونه بهطور غیرارادی در برابر سرعت، نیرو و جهتِ یک حمله بر مبنای حسِ لامسه (حسی که بسیار سریع تر از حس بینایی و تصمیم، پس از پردازش مغز) واکنش نشان دهد.
اصول هشتگانهٔ وینگچون، سنگ بنای یک سیستم دفاع شخصی تهاجمی را تشکیل میدهد که به فرد اجازهٔ تطبیق به اندازه، قدرت و سبکِ مبارزهایِ حریف را میدهد.
محصولات آموزشی ورزش های رزمی